Aeneas vlucht

Op de Olympus heerste een opgewonden stemming. Juno en de sterke jonge oorlogsgod Mars genoten van de slachting die de Grieken aanrichtten. Maar Venus maakte zich grote zorgen over haar zoon Aeneas. Ze hield het niet uit. In een zucht vloog ze van de Olympus naar Troje. Zonder dat iemand haar zag verscheen ze voor haar zoon. ‘Denk aan je oude vader, aan je zoontje Ascanius en je vrouw! Ik zal je beschermen! Red je familie en vlucht!’ Aeneas ging naar huis maar hij aarzelde. Mag een held wel vluchten? Zijn vader Anchises weigerde mee te gaan. ‘Ik ben te oud om te vluchten. Ga jij!’ ‘Nee,’ antwoordde Aeneas, ‘als jij blijft dan blijf ik ook.’ Hij keek naar Ascanius, zijn zoontje. Op de achtergrond wachtte zijn vrouw Creüsa op de beslissing van de mannen. Maar wat was dat op het hoofd van Ascanius? Vlammen! Langs zijn mooie zwarte krullen speelden vlammetjes! Anchises schoot toe en probeerde het plotselinge vuur te doven. Het lukte niet. Ascanius keek verbaasd naar zijn paniekerige grootvader. Waarom gaapte iedereen hem zo aan?

‘Dit is een goddelijk voorteken!’ mompelde Anchises. ‘Je hebt gelijk, Aeneas! Je zoon Ascanius heeft een grote toekomst! Laten we vluchten!’ Aeneas aarzelde niet meer. Met tranen in zijn ogen, zijn oude vader op de rug en aan de hand de kleinen Ascanius verliet hij het brandende Troje. Tot zijn verbazing wachtte een grote troep Trojaanse soldaten hem op. ‘Wij gaan mee, Aeneas,’ zeiden ze. ‘En als u het goed vindt, menen we onze vrouwen en kinderen ook mee.’ Aeneas sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. Zijn vrouw! Creüsa! Waar was ze? Snel rende hij terug, de stad weer in. ‘Creüsa!’ riep hij wanhopig. ‘Creüsa, waar ben je?’ ‘Hier ben ik, Aeneas,’ sprak een rustige stem. Voor Aeneas verscheen de schim van Creüsa, iets groter dan ze in leven geweest was. ‘Wees maar niet verdrietig, lieve man. Al deze dingen gebeuren omdat de goden het zo willen. Ga naar Hesperia, het vruchtbare land waar de rivier de Tiber stroomt. Daar wacht een prinses op je en je zult er een koninkrijk erven. Ga nu, huil niet om mij en zorg goed voor ons zoontje.’ De schim vluchtte weg en liet Aeneas achter.